Dag 16 | Solvaer

Voor deze dag hebben we bedacht om de 'Ryten hike' te lopen. Vol goede moed vertrekken we met zomerse outfit naar buiten waar het bewolkt blijkt te zijn. Hoewel de weerapp ons doet geloven dat er geen wolkje aan de lucht is, is de werkelijkheid toch anders.

We twijfelen nog even om een lange broek mee te nemen maar gokken het erop dat het in de buurt van de fjord Ryten zonniger is. Dat is toch zo'n 100 km rijden wat een goeie anderhalf uur verder is.

Onderweg worden de wegen wat smaller en op de Lofoten is het een stuk drukker dan in de noordelijke gebieden. Zeker als we in de buurt komen en meer 'lokale' wegen, dan worden de wegen pas echt smal. Hier zijn het een soort polderwegen met passeerplaatsen. Je bent dan ook genoodzaakt om op elkaar te wachten, zeker wanneer je camper nummer 173.018 tegen komt.

We parkeren bij een museum. Vanaf hier kun je de eerste klim al zien van de hike en beginnen met frisse moed aan de tocht. Fris is het zeker, hoewel we in de auto het zonnetje tegen kwamen is het hier weer bewolkt en waait er een frisse wind. We trekken daarom onze jas aan en lopen met onze standaard rugtas van de parkeerplek af. De eerste 300 meter is vlak en loopt door een schapenweide waar je de beestje net niet kan aaien i.v.m. hun schuwheid.
Vervolgens begint het iets steiler te worden met houten plankjes en daarna begint de sterkere stijging. Nog goed te belopen, een soort singletrack met aardegrond, wat grind en tussendoor verspreidt liggen wat rotsen.

Er zitten stukken tussen die zo steil zijn dat we hier ook een soort van traplopen waarna de eerste uitzichten al gegeven worden. We kijken naar rechts, we zijn inmiddels ook met het pad een kwartslag naar rechts gedraaid, waar we de parkeerweide met auto's zien die in een soort U ligt tussen de bergen. Daarachter zien we de zee met verschillende eilandjes en sommige fjorden die in de mist verdwijnen.

Aan de andere kant, links van ons, zien we een water omringd door fjorden met een uitloop naar zee die van ons af gaat. Een brug verbindt de twee stukken land die daaraan grenzen wat mooi uit de verf komt door de weerspiegeling van de zon in het water die in de uitloop schijnt terwijl het bij ons bewolkt is. Dit geeft een bijzonder uitzicht.

We lopen verder en halen wat mensen in en we worden ook zelf ingehaald of tegemoet gelopen door hikers. Op dit eerste stuk met sterke stijging stoppen we af en toe om onze beentjes wat rust te geven. Ze krijgen tenslotte een flinke optater en dat zijn onze Hollandse benen niet gewend. Er zijn twee stukken die zo steil en moeilijk te belopen zijn dat er een ketting langs hangt ter ondersteuning/houvast. Daar maken we dan ook hartelijk gebruik van.

Het stuk wat volgt is minder heftig al zijn we nog steeds stijgende. We kijken af en toe achterom om naar de fjorden en de brug te kijken. De parkeerplaatsen zien we inmiddels niet meer door de berg die tussen de parkeerplek en ons in ligt. We lopen diverse houten planken over die ze met houten latjes voorzien hebben zodat je goed grip houd wanneer ze nat zijn. Ik moet gelijk aan mijn vader denken als ik zie dat ze deze met Torx schroeven hebben vast gemaakt. Schroeven die hij sinds een aantal jaar fanatiek gebruikt omdat ze fijner schroeven dan een kruiskop. Afin, terug naar de route waar we midden in de natuur zitten en inmiddels op de rotsen of in de blub lopen.

Omdat we in de tussentijd ook weer een klein stukje zijn gedaald kunnen we het water met de brug niet meer achter ons zien. Rechts van ons daarentegen wel twee bergen, daartussen een stuk landschap en daarachter de zee. Links van ons zien we een 'lage' berg en recht voor ons zien we 'de' berg waar we op omhoog gaan lopen. Het pad is vrij duidelijk wat soms een 'single track' of een 'two-' of 'three-way' track is omdat er meerdere sporen zijn ontstaan. Vaak omdat het eerste pad alleen nog uit aarde bestaat en spiegelglad is wanneer het nat is. Tijdens de klim hebben we gelukkig weinig last van gladde paden, dat was alleen op de vlakkere stukken.

Als we naar boven kijken lijkt de berg oneindig door de vele mist die in sneltreinvaart langstrekt. Op het moment dat we naar boven lopen heb je niet het idee dat je in de mist loopt maar dat is wel degelijk het geval. Zeker als je omkijkt en ziet dat daar de mist ook al voorbij trekt. De stevige wind maakt dat de mist fris aanvoelt. Met dichtgeritste jas en korte broek gaan we door naar boven. Als we voor ons kijken (omhoog) zien we af en toe de zon schijnen in de verte maar die trekt ook met vlagen weer weg. Als we verder naar boven lopen, en dat gaat echt op een rustig tempo om de ademhaling op orde te houden, is het zonnetje echt weg en wordt het alleen maar mistiger. Als je over de rand kijkt zie je niets anders dan witte mist. We klauteren nog verder door en maken nog een bocht naar rechts en hier is het weer zo steil dat het onderhand op traplopen lijkt zo steil.

En dan… zijn we op de top en we zijn helemaal in de wolken! Letterlijk.. Figuurlijk niet, ons uitzicht gaat namelijk compleet de mist in. Dit keer zowel letterlijk als figuurlijk. We gaan even zitten achter een steen om te schuilen tegen de koude wind. We eten wat en rusten even in de hoop dat de mist in de tussentijd wegtrekt. Dat doet het helaas niet en gaan we over tot het afdalen.

Het dalen kost minder energie maar nog steeds kracht om jezelf niet van de berg te laten rollen. Als we het steile stuk voorbij zijn maken we weer de bocht naar links om te voorkomen dat we de versnelde afdaling nemen. Terwijl we de 'bocht' maken en verder afdalen zien we af en toe stukken van het dal. Uiteindelijk lopen we hier zelfs uit de wind wat heerlijk is om even op te warmen, dan voelt het namelijk al snel een graad of 15 i.p.v. de 7 of 8.

We gaan erbij zitten en van tijd tot tijd trekt het open en weer dicht, open en weer dicht. Op de momenten dat het open trekt lijkt het alsof iemand rook uitblaast van een XXL sigaret. Een soort rookwolk trekt dan namelijk voorbij die ronddraait in de wind en je ziet hem steeds verder wegtrekken. Hoewel we de mist om ons heen blijven zien kun je wel een gedeelte van het uitzicht meekrijgen. We zien hier 2 stralende witte stranden die overlopen in grijs zand waar vervolgens een hoge fjord achter ligt die onderaan tot in het midden begroeit is. Deze twee stranden zien we aan onze linker zijde als we naar beneden kijken. Recht tegenover ons ligt een hoog fjord waar de top ook in een wolk is gehuld. Beide fjorden zijn minstens net zo hoog als de fjord waar wij op staan. Tussen deze fjorden in golft het zeewater dat we rechts ook zien al kunnen we daar niet verder kijken i.v.m. de mist. Al met al hebben we een kleine glimp op kunnen vangen van het uitzicht!

We dalen verder af en hebben de pas er goed in. Het valt ons op dat er best veel mensen met een hond de berg op of af lopen en gezien de grootte van sommige honden vraag je je af of ze de top wel redden zo klein. Een andere (witte) hond lijkt de dag van zijn leven te hebben, althans aan de smerige vacht te zien heeft hij het naar zijn zin.

Eenmaal beneden voelen we onze beenspieren goed door deze hike. Niet gek ook met ruim 500m stijging. Moe maar voldaan stappen we de auto in. Dit is tenslotte ook een goede training voor onze Muskathlon. Zeker voor Carola die de 60 km gaat wandelen.

Voordat we terugrijden willen we eerst nog even een stop maken in 'Å'. Vroeger was dit een vissersdorpje en is het laagste dorpje van de Lofoten. We hebben daar wat foto's gemaakt langs de kust en genoten van het uitzicht. Niet lang daarna zijn we teruggereden naar ons huisje. Een terugrit van zo'n 2uur en een kwartier met een afstand van 129 km. Eenmaal thuis hebben we lekker wat gegeten en de avond rustig gehouden en op tijd het mandje opgezocht. De volgende dag willen we namelijk op tijd met de pont.